Sabahları kalkıyorum. Bu gün bayram olabilir diyorum. Telefonda bana gelicegini söylemiştin. Özlediğini, gelmek için bir yol bulduğunu, bilmiyorum,
biliyormusun? Her gün bana umut verdigini. ve akşamları içilen cigaralar, tüketilen alköllü içecekler; bana verdiğin umudu acı gerçeklerle geri alıyor. Anlamıyorum evet artık seni .
Bir aile olma umudumuz vardı. Sadece umuttu bu yaşadığımız onuda biliyorum. Sen orada olman gerektiği yerde mutsuz ama olması gerektiği gibi oluyorsun. Ben burda yanlızlığımı kabına sığdırıp. Bir tek kagıtlı yapıştırıyom. Evet esrarkeş oldum. Evet Seni Seviyorum.
Tanrım evet tanrı yada allah orada bir yerden sırıtıyor. Ben allaha yakın olmak istiyorum. Bu yaptıklarımız , ayıp bir şey, bu yaptıklarım, katlime ferman.
Kutuplarımız farklıydı bizim: ben sonuna yakın bir müptezel sen başında hayatın tatlı bir kız. Şimdi ne oldu bize? Otobüslerin yola çıktığı garajlar, en adice buluş insanı bir yerden bir yere götürmek giden istermi gitmeyi? Kalan arkadan bakmaktan nefret etmez mi ? ya bu soruların cevapları yok bazen bulduğumu düşünüyorum. İnce narin bir cigara ile sonraa bütün cevapları unutuyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder