Oldu işte. En sonunda oldu. Aylardır yıllardır zihnimin içinde beni rahatsız eden düşünce kümeleri doğrulandı. Kalbim kırıldı. Sanıyorum bu arızayı hiç bir tamirci, uyuşturucu yada başka bir şey gideremez.
Yıllardır içimde atan şeyin farkına kırıldıktan sonra varmam. Acı veriyor. Sonuna yaklamışım gibi geliyor. Bu sefer farklı kimseye kızgın değilim. Canını yakmak istediğim insan, hayvan, eşya yok. Onu bile istemiyorum. Hissettiklerimi buraya aktaramıyorum.
Niye mi buraya yazıyorum. Kendimi ifade etmeye ihtiyacım var. Anlatmam gerek içimde tuttukça boğuluyorum. Ağlayamıyorum bile. Onu nefretle anmak istiyorum. Beceremiyorum. Bana geçmişten bu güne bunları yaşattığı için gökteki tanrıya küfür ediyorum. O da duymuyor belamı vermiyor. Bir tane delikanlı arıyorum. Haketiğim cezayı bana verecek. Kafama sıkacak tırsmayan hayattan.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder